Misbah HİCRİ SELAHATTİN UTKUN’UN “KURŞUN RENGİ GÜNLER” KİTABINA DAİR

Bu bir şiir kitabı… Oğuz Tümbaş’ın önsözü ile 2017 haziranında basılmış. 104 sayfaya 66 şiir… Yaz yayınları baskılı…

Şiirin nakış nakış işlendiği bu kitap, elime bir dostun vasıtasıyla geçti. Telefonla kitabın şairiyle tanışmamıza vesile oldu.

Selahattin Utkun 1949 Urfa-Siverek doğumlu. Gençlik yıllarımızda bir araya gelme olanağını bulamamışız. Vesile olanlara teşekkür ederim.

Selahattin Utkun Urfa’da ve Siverek’de soyadı “Yavuzkaplan” olarak bilinmekteydi. Daha sonraları bu soyadını bir şekilde değiştirdi ve "Utkun" soyadıyla tanınmaya başlandı. Bunu belirtmemdeki gaye onu “Yavuzkaplan” olarak bilenler, onun yeni soyadının “Utkun” olduğunu bilsinler diye…Öğretmenlik yapmış, müfettişlikle görevini sürdürmüş, şimdi emekli…

Kitabın kimliğini ortak dostumuz ve o dönemde arkadaşı olduğu “Oğuz Tümbaş” en güzel şekliyle, takdire şayan sözcüklerle ortaya koymuş. Biz de onun için birkaç kelime yazarak takdir etme olanağını bulabilirsem kendimi mutlu hissedeceğim.

Usanmaz bir şiir sevdalısı, aşk, sevgiyi en güzel imgelerle, dopdolu mısralarla ifade eden bir şair. Hasretini çığlık çığlığa haykırır... Sevdiklerinin hüznünden kendine pay çıkarır, mutluluğu paylaşarak şenlendirir mısraları…Hangi şiirden bir mısra alsam diğer şiirinin, bir başka mısrasının hatırı kalacak. En iyisi mi bu kitabı mutlaka edinmelisiniz.

Kitap basımında geç kalmış olsa da esas o Türkiye edebiyatında uzun soluklu bir şair olduğu, şiirlerinin yayınlandığı dergilerle belgeli… Çünkü onun şiirleri edebiyat dergileri olan Çele, Meltem, Ilgaz okuyucularıyla sürekli buluşmaktaydı. Mısraları ile dönemin ses getiren şairidir.

İlk şiiri kitaba isim olan “Kurşun Rengi Günler” bu şiirinin bir kısmını sizinle paylaşayım ki onun şiirdeki coşkusunu, haykırışını, barışın sesini, aydınlığın karanlığa düşen bir türkünün huzmesini bulasınız.

“Ahh biliyorsun /harama belenmiş/ kurşun rengi bu günler.

Boğulan gökler/belalı mor rüzgarlar/eflatini pusular/ önce yıldızlar/sonra kuşlar/nasılda ağladılar.”

Şiir insanın bir iç sesidir. Her şiir yüreğe emzirilen, beyinle şekillenen kelimelerin kalemle mevcudiyet bulmasıdır. İncelikli bir dil işçiliğinin sesi, emeğin, sabrın, umudun, onurun çağdaş sesliliğine ruh verendir.

Her şiir iç yolculuğun gurbeti olmayan diyardır. Sır olarak bilinen sözlerin paylaşarak dost edinmektir. Sevdayı ve sevgiyi paylaşmak, hasretlerle buluşmaktır. Ela gözler için yapmayacağı fedakarlık yoktur. Güllerin ağlamasına, yaprak dökmesine razı, ancak sevgilisi için bunu düşünmek bile mümkün değil…

“Mevsim Hala Sonbahar” şiirin bize anlattıkları, sanırım Selahattin Utku Hoca’nın mısralardaki gücünü, yaşamdaki mücadelesine tanık olursunuz. “Güneş de yandı yar/ve yıldızlar/ve rüzgar/ sokaklar alabora oldu/devrildi dağlar/çevir ela gözlerini yana/bu gün sakın ağlama./varsın güller ağlasın/sen ağlama.”

Şiirin diğer mısralarını göz hızıyla geçiyorum ve acı bir duruş “ellerini yumruk yap / ama ağlama” herkes aldığını alsın… Düşsel gezintiler yanında yaşamın yetkin anlatımı ile somut gerçekliğin acımasızlığını bir ders olarak vermesinin izi düşür içime.

Şiirleri düşünerek, emerek, beynime, yüreğime emzirerek okuyorum. Yüreğimize kor ateş düşürün sözcükler…Gaye kuyularını aşıp, kuşkulu düşleri bir kenara bırakıyorum. Vesveseler beni bitirmektense derinlere karşı meydan okuyan mısralarla buluşturuyorum gönül telimi.

Sessiz ve fırtınasız şiir dense de sözcükler şekil bulurken, şiirde susmak olur mu? Eğer sen şairsen, sözcüklerin titreyecek göğsümün tam ortasında, kıyametler koparan sözcükleri bir araya getiren şaire şükranlarımı sunuyorum.

“Al Yüreğimi Kaldır Hasreti Siverek” sözleri ile doğduğu büyüdüğü havasını teneffüs ettiği karataşlara, grift sokaklara bu dizelerle seslenmektedir.

“Hasret/ avuçlarımla tuttuğum bir ateş gibi/ köz köz derinlerime düşüyor” diyen şairin memleket hasretinden şüphe olur mu?