Bu ülkede ne çiftçinin ne esnafın ne de emekçinin yüzü gülüyor. Herkes sırtına binen ağır vergi yükünün, ardı ardına gelen zamların ve bitmek bilmeyen trafik cezalarının altında ezilmiş durumda. Her köşe başında, vatandaşın cebine göz dikmiş bir düzen işliyor. Mazot pahalı, elektrik pahalı, su pahalı… Geçim ise her geçen gün daha da pahalı. Ama yönetimin umurunda mı? Hayır!
Çiftçi tarlasına küs, ekmiyor. Çünkü ektiğinin karşılığını alamıyor. Esnaf sabah dükkânını açarken “Bugün ne kadar zarar edeceğim?” hesabında. Emekçi, emekli, asgari ücretli yaşam savaşı verirken, karar alıcıların lüks içinde yaşamaları vicdanları kanatıyor.
Bir ülkede üretim çökmüşse, ticaret tıkanmışsa, alın teri değersizleşmişse, o ülke sadece ekonomik değil, aynı zamanda vicdani bir çöküş de yaşıyor demektir. Peki bu düzenin içinde 600 milletvekili ne yapıyor? Kimin vekili bunlar? Halkın mı, yoksa partilerin, zenginlerin ve çıkar çevrelerinin mi?
Vatandaş evine ekmek götürme derdinde. Çocuklarını evlendiremiyor, başını sokacak bir ev alamıyor. Ama mecliste alkışlar yükseliyor, maaşlara zamlar ardı ardına geliyor. Halk mı? O sadece izliyor. Daha doğrusu, çaresizce seyrediyor.
Üstelik baskı her yerde. Pazarda, kuyumcuda, manavda, tarlada… Neredeyse her adımda ceza kesiliyor. Vatandaş diyor ki:
Artık Maliye Bakanı benim ortağım oldu. Bir kazanıyorum, yarısı trafik cezasına ya da vergilere gidiyor.”
Bu düzen sürdürülebilir değil. Bu çark, bu kadar kırık dişliyle dönmez. Üreteni, çalışanı, alın teri dökeni görmezden gelen her yönetim, er ya da geç halkın sessiz çığlığıyla yüzleşir. Çünkü ne çiftçi, ne esnaf, ne emekçi unutur. Ve bu milletin hafızası, sandıkta mutlaka konuşur.