Duygular insan olduğumuzun göstergesidir. Duyguları gökkuşağının renklerine benzetiyorum. Sarı, kırmızı, turuncu, mor, yeşil, mavi…Mutluluk beyaz, hüzün siyah, öfke kırmızı, heyecan turuncu, asalet mor, umut mavi, rahatlık yeşil… Siz ne dersiniz?
Duygular, en iyi jest ve mimiklerle anlatılır. Hislerimiz beden dilimize yansır. Sinirlenince kaşlarımızı çatar, mutlu olduğumuzda ağzımız kulaklarına varır.
Duygu, insanı uçurabildiği gibi yerin dibine de batırabilir. Aşık olur uçarsın, öfkeyle ağzından bir söz çıkar yerin dibine batarsın.
Hayat denge ister duygu mantık dengesi. İkisinden biri ağır basarsa pişmanlık kaçınılmaz olur. Meslek seçerken sadece üniforma giymeyi sevdiğiniz için seçim yaparsanız sonu hüsran olabilir. Meslek seçiminde akıl, devreye girmeli ki seçiminiz sizi mutlu etsin.
Milletçe duygusalız, benim gibi orta yaş grubu hepten duygusal. Ama yeni nesil bizim gibi değil hayatı daha ciddi yaşıyor! Duygusallıkla pek işleri yok.
Yeni aşık olmuş genç elinden telefonu düşürmüyor, süslenmeler, boyanmalar… Bir bakmışsın ayrılmış. Aşk acısı çekiyor ama bu acı yerini çok hızla, başka aşka bırakıveriyor. Belki zamanla oturacak duyguları. Hal böyle olunca duyguların anlamı kalmıyor. Duygu var ama yok gibi. İçi boşaltılmış sanki.
Zamanla duygu kalmayacak diye korkmuyor değilim. Teknoloji çağında bencilleştik. Ya ilerde makineleşir duygularımızı yitirirsek. Tıpkı George Orwell’in “1984” adlı romanında anlatılan kahramanlar gibi…
Duygular, en iyi şiir ve müzikle anlatılır. Bir şiir okuruz, şarkı dinleriz tam da beni anlatmış deriz. En çok sevdiğimiz kitaplarda, kendi duygusallığımızı bulmuşuzdur.
Edgar Allan Poe’nin “Annabel Lee” şiirini dünyaca ünlü yapan, duygudur.
Senelerce senelerce evveldi,
Bir deniz ülkesinde,
Yaşayan bir kız vardı bileceksiniz
İsmi; Annabel Lee
Hiçbirşey düşünmezdi sevilmekten
Sevmekten başka beni.
Yunus Emre, Fuzuli, Nazım Hikmet, Cemal Süreyya, Edip Cansever, William Shakespeare, Pablo Neruda… adını sayamadığım daha birçok şair duyguları içeren şiirleriyle ölümsüzdür.
En iyi arkadaşımız, sevinçte, acıda bizi anlayandır. Milletleri millet yapan acıda tasada birleşmesidir. Duygularımızla hem bir olur hem de ayrı düşeriz.
İnsanoğlu var olduğu sürece duygular hep olacaktır.
İnsanoğlu var olduğu sürece duygular hep olacak mı?